De Real Life Wrok Van Een Stay At Home Mom

Toen mijn man en ik kwamen bij elkaar , we waren allemaal van 18 jaar oud . Na het zijn goede vrienden voor jaren , was er geen " honeymoon fase " dat de meeste paren spreken . Dat is tot ik 12 jaar later zwanger werd . Het echtpaar dat over iets zo onbeduidend als wat graan te kopen kunnen kibbelen , in een staat van gelukzalige verliefdheid was gevallen . Andere koppels had gewaarschuwd voor de hormonale vlagen van krankzinnigheid . Ik ervoer ze vaak tijdens mijn zwangerschap , maar nooit met mijn man . Hij kon zien dat de complicaties van de zwangerschap waren pijnlijk en aftappen op mij. Hij was volledig empathische & dankbaar. Ik kon zien dat tussen zijn lange , fysiek uitputtende uren op het werk en al de plichten hij was gedwongen om op te nemen thuis , was hij dan moe . Ik was verbaasd over hoe hij steeg naar de gelegenheid en werd mijn witte ridder zonder ooit een klacht. Onze dochter werd geboren via een verticale c-sectie (ja , verticaal) . De incisie was groot en heel pijnlijk . Mijn man sprong onmiddellijk recht in zijn vader en verzorger rollen . In het ziekenhuis , de verpleegsters zongen zijn lof voor het veranderen elke luier , en het nemen van dergelijke liefdevolle zorg van mij. Hij douchte me , kleedde me , en zelfs veranderde mijn dressings . Hij bleef thuis bij ons voor 4 weken , hij was de perfecte man en vader. Hij klinkt als de droom van elke vrouw , toch? Dus waarom is het dat ik mij nu op hem kwalijk ? Hij werkt uur na uur , zodat we ons kunnen veroorloven voor mij om thuis te blijven met onze ( nu 15 maand oud) dochter . Als hij niet werkt , komt hij boodschappen , luiers verschonen , en afwassen . Man van het jaar materiaal ! Het is gewoon die momenten , die momenten besef ik dat zelfs met zijn strak schema, hij geniet van een mate van vrijheid die ik misschien nooit meer . Hij wordt wakker 30 minuten te vroeg , zodat hij kan een goede training in voordat hij op de klok te krijgen . Hij gaat aan het lunchen met de jongens een keer per week . Als hij moet scheren , springt hij in de badkamer zodra hij thuiskomt en doet het . Als hij wil naar een sportevenement , gaat hij , geen probleem . Ik ben al blij als ik er een maaltijd die niet van granen en een douche in de loop van de dag . Mijn training is geheel onvrijwillig , en bestaat uit jagen onze dochter rond het huis of tuin voor uren . Ik kan letterlijk niet herinneren de laatste keer dat ik de kans kreeg om te scheren ononderbroken of ging lunchen met een vriend . Maaltijd betekent gewoonlijk zal ik voeden Ava & proberen om wat te eten slip in mijn eigen mond tussen haar " meer pleeeeeaaaaase ! " Verzoeken. Tegen de tijd dat ik een paar happen van mijn eigen eten , het is meestal koud en niet erg smakelijk . Hoe krijg ik voorbij dit wrok ? Moet ik gewoon accepteren dat dit is het leven dat ik heb gekozen en get over it ? Moet ik hem een stukje van mijn geest en aandringen dat hij last met me mee ? Ik heb uren besteed aan het proberen om het antwoord te vinden en het was zo heel eenvoudig . Houdt op beschuldigend iedereen voor mijn beslissingen . Nee, niet mijn beslissing om thuis te blijven met onze dochter , maar mijn beslissing om een martelaar te zijn . U ziet, ik kon makkelijk naar de sportschool toen mijn man is thuis en laat hem op papa plicht. Ik kies ervoor om te verblijven en hebben tijd voor het gezin . Ik kon meer mensen dan de weinigen ( 2 eigenlijk) we thans toestaan ​​om te verblijven met onze dochter , dus ik kon op mijn eigen . Ik kies ervoor om alleen het vertrouwen 2 uit een tiental enthousiaste aanwezigen . Ik kies ervoor om schuldig op de zeldzame momenten geniet ik zonder onze dochter voelen . Vandaag ben ik het maken van een nieuwe keuze . Ik kies om te stoppen resenting mijn geweldige man voor mijn keuzes . Ik ga beginnen met het geven me een aantal van de vrijheid die ik zo nodig en verdienen. Ik ga stoppen met het gevoel medelijden met mezelf en boos op hem omdat ik mijn eigen kleine gevangenis gebouwd . Ik ga om te beginnen genieten van mijn geweldige leven vanaf vandaag
Door : Ann Bustamante