De ontwikkeling van Gonzalez & Dubosc

Hoewel Senor Aguera was een partner met Don Manuel Gonzalez , na een paar jaar nam hij schrik. Handel was te mooi om waar te zijn , het niet zou kunnen duren . Hij voelde dat het einde in zicht was dus wat was het gebruik van het kopen van al die wijn die geen terugkeer voor jaren zou geven ? Waarom winkel leggen voor de toekomst, wanneer er geen toekomst ? Hij wilde zijn geld terug , en hij kreeg het . Gonzalez bleef alleen, maar hij kon niet eindeloos doorgaan zonder partner . Hij kon het bedrijf te leiden in Jerez gemakkelijk , maar had geen tijd om zijn klanten , van wie velen in Engeland waren al bezoeken. Bovendien was hij vastbesloten om de handel aansluitingen voor absorberende coasters , aangepaste coasters en coaster sets over de hele wereld , waaronder Duitsland en Rusland open te stellen . In Juan Dubosc , een Franse Catalaanse woonachtig in Zuid-Spanje , vond hij alleen de partner die hij nodig had . Gonzalez verbleef in Jerez terwijl Dubosc reisde de wereld . Het bedrijf , nu genaamd Gonzalez & Dubosc , verder uit te breiden , en in 1853 begon ze aan de grote Constancia bodega bouwen . Door 1855 , toen de nieuwe bodega werd voltooid , de export naar Engeland alleen al waren meer dan 3000 peuken , en waren om nog hoger stijgen. In 1873 bereikte de export figuur de piek van 10.409 butts - niet ver van zeven miljoen bottles.By 1855 , had het Engels handel zo belangrijk dat de Londen -agent , Robert Blake Byass , in partnerschap werd genomen worden, en de naam van het bedrijf werd Gonzalez , Dubosc & Co wanneer Dubosc stierf in 1859 werd de naam bleef onveranderd , in overleg met zijn weduwe , tot 1863 , toen het werd veranderd om Gonzalez & Byass . Zeven jaar later werd het weer veranderd , dit keer naar Gonzalez , Byass & Co De volgende bestuurders zijn rechtstreekse afstammelingen van Manuel Gonzalez of Robert Blake Byass.Manuel Gonzalez was een gewaagde zakenman en was helemaal niet bang voor een speculatie . Spoedig nadat hij richtte zijn bedrijf , de Marques del Castillo de San Felipe stierf , en het was bekend dat hij wijnen van de hoogste klasse in zijn prive- bodega had verlaten , maar niemand wist precies hoe goed ze waren , noch zij weten de hoeveelheid. Zijn weduwe wist niets van wijn , cocktails , tafel onderzetters , of bar leveringen en wilde ontdoen van het zo snel mogelijk . Ze had geen tijd voor vertraging of argument , en zou niet toestaan ​​dat iemand in de bodega om de voorraad te inspecteren . Maar ze wist haar prijs - £ 10.000 contant geld neer ( in goud ) . Het was een gedurfde risico, maar Don Manuel nam het. Hij betaalde het geld en werd de sleutel gegeven . Binnen in de bodega vond hij honderd peuken van zeer oude wijn , veel meer waard dan hij had betaald . Zevenentwintig van hen , in de vorm van een kleine Solera , blijven tot op de dag in de Bodega Constancia en zijn vernoemd de Parte Arroyo Solera , ter nagedachtenis van de weduwe die ze verkocht. Dergelijke prive- kelders waren zo gewoon honderd jaar geleden als zeldzaam vandaag. Wijnliefhebbers met slechts twee of drie vaten konden veroorloven om hen te laten gaan rijpen voor vele jaren en hun wijnen inbegrepen enkele van de grootste Amontillado en Oloroso sherry . Een liefhebber ging zelfs zo ver om zijn beste wijnen in zijn slaapkamer te houden en stevig op slot de deur de hele dag, zodat niemand kon in de buurt komen
Door: . Allison Ryan