Dat stelt universiteitsdocent Mandy Visser in haar proefschrift waarop zij op 10 juni promoveert.

Visser onderzocht 334 volwassenen en kinderen op verschillende emotionele uitingen. Ze deed bijvoorbeeld experimenten waarbij kinderen van verschillende leeftijden verrast werden (met een mooi of lelijk cadeau) in het bijzijn van volwassenen. De oudere kinderen reageerden gereserveerder dan de jonge kinderen.

“De aanwezigheid van mensen om ons heen bepaalt voor een deel hoe wij emoties uiten, en daarover leren we meer naarmate we ouder worden”, zegt Visser.

Jonge kinderen tonen ‘verrassing’ zoals we die herkennen als basisemotie; het verwijden van ogen, het optrekken van wenkbrauwen en het openvallen van een mond. Maar volwassenen passen hun non-verbale expressies aan afhankelijk van de sociale regels die bij een bepaalde context passen.

Zo tonen zij meer of minder verrassing, wanneer dit van invloed zou kunnen zijn op hoe zij beoordeeld worden door anderen, zoals in een spelcontext. Volwassenen blijken nog bekwamer te zijn in het tonen van zulke sociale emoties.