Tien tot twintig jaar geleden kostte een ‘dure’ fles van een van de topchâteaux in de Bordeaux 10 tot 15 maal zoveel als een ‘gewone’ fles wijn. Wie zich 50 of 75 euro of voor een fles wilde permitteren, kon er af en toe van genieten.

Inmiddels is het verschil opgelopen tot honderd maal of zelfs een veelvoud daarvan. Een wijnbouwer spreekt van duizend maal en nog meer voor de meest bijzondere wijnen. Voor het publiek zijn ze ook voor speciale gelegenheden financieel buiten bereik geraakt.

Verkeerd

Investeerders zoeken buitenkansjes met een waardevast onderpand en een hoog rendement, waardoor wereldberoemde wijnchâteaux worden opgekocht door rijke mensen en grote investeringsmaatschappijen. De vraag naar bijzondere wijnen neemt onder een kleine, maar steeds rijkere groep mensen toe. Het aanbod van illustere topmerken – zoals de Châteaux Latour en Lafite – is beperkt. Daardoor zijn de prijzen van de meest gezochte huizen opgelopen tot duizend euro per fles en meer.

Wijnmakers tonen in het programma hun onvrede en hekelen de ontwikkelingen. Wijngaarden om hen heen zijn opgekocht door rijken en beleggers die er eens per jaar komen lunchen en proeven.

Additieven onvermeld

Deze ontwikkeling heeft tot gevolg dat er alle jaren goede wijn moet worden gemaakt. De hoge investeringen van de grote kopers moeten immers renderen. Bovendien zorgt het ervoor dat wijn een bepaalde smaak moet hebben. Die kunnen volgens de boeren worden toegevoegd uit ‘een potje’. De programmamakers filmden de potjes die ze tegenkwamen bij hun rondgang op de beroemde wijndomeinen. Ze concluderen dat er geheel technisch beheerste fabrieksproducten worden gemaakt die los zijn komen te staan van het beroemde ‘terroir’ dat ze hun naam en faam hebben gegeven. 

Het toevoegen van additieven is toegestaan omdat er geen wetgeving bestaat die wijnmakers verplicht hulpstoffen op het etiket te vermelden.