De kinderen zouden meer naar leeftijdsgenoten en vrienden toegroeien en juist meer afstand tot hun ouders nemen.
Onderzoekers van The University of Pittsburgh onderzochten hiervoor 1.482 adolescenten over een periode van negen jaar. Het onderzoek, dat gepubliceerd is in het wetenschappelijk tijdschrift Child Development, begon toen de leerlingen in de eerste klas van de de middelbare school zaten. Het onderzoek eindigde drie jaar nadat de kinderen de middelbare school verlaten hadden.
De kinderen kregen een vragenlijst waarin hen gevraagd werd naar het opvoedgedrag van hun ouders. Er werd gevraagd of ouders naar ze schreeuwen en of ze geslagen of geduwd werden. Ook werd de kinderen gevraagd naar hun relatie met leeftijdsgenoten, hun seksuele activiteit en crimineel gedrag.
Volgens de onderzoekers zouden kinderen die in de eerste klas zeiden dat ze bij hun opvoeding te maken kregen met verbaal en/of fysiek geweld, in de derde klas minder waarde hechten aan hun opvoeding en huiswerk. In plaats daarvan zouden ze vriendschappen belangrijker vinden. Vanaf de vijfde klas zouden deze kinderen ook meer risicogedrag gaan vertonen. Bij meisjes gaat dit om een verhoogde seksuele activiteit en jongens zouden meer vechten en stelen.
Risicogedrag
Kinderen die te maken hadden met een strenge opvoeding of agressief gedrag van hun ouders zouden volgens Hentges ook meer afhankelijk zijn van hun leeftijdsgenoten en vrienden.
“Wanneer je van jongs af aan het gevoel krijgt dat er niet van je gehouden wordt en je constant afgewezen wordt, ga je automatisch op zoek naar acceptatie”, zegt Rochelle Hentges van de Univeristeit van Pittsburgh. “Je gaat dan in je omgeving op zoek naar bevestiging en als dit betekent dat je dingen moet doen die je normaal gesproken niet had gedaan, dan leidt dat ertoe dat je ze toch doet.”
Ook werd in het onderzoek een directe relatie gevonden tussen een agressieve opvoeding en het vroegtijdig verlaten van school of opleiding. Hentges zegt hierover: “Wanneer je in een strenge of onstabiele omgeving opgroeit, ga je op zoek naar directe beloning in plaats van dat je aan de lange termijn gaat denken.”
Volgens Hentges komt dit voort uit de evolutie. “Wanneer je vroeger in een gevaarlijke omgeving leefde, stak je geen tijd in dingen die op de lange termijn belangrijk konden worden, omdat je niet zeker wist of je dan nog in leven zou zijn.”