Vooral in de regio’s Utrecht en Kennemerland wordt de gezondheidstoestand van de deelnemers als relatief goed ervaren. In deze twee gebieden zijn er, in vergelijking tot het landelijk gemiddelde, meer mensen die de eigen gezondheid als (zeer) goed ervaren, minder mensen die langdurige aandoeningen rapporteren en minder mensen die aangeven beperkt te zijn door gezondheidsproblemen.

Daarentegen scoren de mensen in Zuid-Limburg en Rotterdam-Rijnmond juist lager dan gemiddeld.

Vaak worden patiënten naar de dichtstbijzijnde spoedeisende hulp gebracht, ondanks het feit dat de patiënt eerder in een ander ziekenhuis is behandeld. “Dit heeft met tijd te maken, omdat enkele minuten het verschil kunnen maken bij bijvoorbeeld een hartaanval of een beroerte. Daarentegen zou het voor een chronische aandoening als hartfalen voor de patiënt beter zijn wanneer de zorg zo constant mogelijk is”, stelt hoofdonderzoeker Finlay McAlister.

In de studie werd gekeken naar de verzamelde gegevens uit achttien onderzoeken die werden uitgevoerd in Europa en Amerika. In totaal ging het om een onderzoekspopulatie van 88.504 patiënten met hiv, die tussen 1996 en 2010 begonnen met hun behandeling. 

Daarbinnen werd gekeken naar twee groepen, gebaseerd op het jaar waarin zij het traject ingingen. Van de mensen die tussen 2008 en 2010 begonnen met de gecombineerde hiv-remmers, stierven er veel minder in de eerste drie jaar dan in de groep patiënten die daarvóór begon met de behandeling.

In de gehele populatie nam het aantal sterfgevallen dat specifiek aan aids kon worden toegeschreven gedurende de onderzochte periode af. Ook dat zou volgens de wetenschappers kunnen komen door de effectievere medicatie: de moderne variant herstelt het immuunsysteem beter.

Om het beeld dat uit de vergelijkende studie naar voren komt, duidelijk weer te geven, geven de auteurs het voorbeeld van een hypothetische twintiger: als die in 2008 begint met de behandeling, wordt hij tegen de zeventig jaar oud. Dat ligt weliswaar iets onder de gemiddelde levensverwachting voor mannen in de VS en Europa, maar het is “een enorme stap voorwaarts”, aldus hoofdonderzoeker Adam Tricky (University of Bristol).

Een belangrijke kanttekening is volgens hem wel dat deze verbetering niet geldt voor iedereen met hiv. Mensen met hiv die daarnaast ook drugsverslaafd zijn (en door het gebruik van besmette naalden hiv kregen), maakten als populatie niet deze verbetering door.

De auteurs benadrukken in de publicatie ook dat er nog geen genezing is voor aids: de patiënt kan niet stoppen met de remmers. “Juist voor de groepen patiënten die nog niet profiteren van de verbeterde medicatie, moeten we hard werken het stigma van hiv en aidste beslechten”, zegt Trickey.

De gezondheidzorg ziet volgens hem een nieuwe groep patiënten tegemoet: de hiv-positieve oudere.

Minister Dario Franceschini van Cultureel Erfgoed had eerder dit jaar de burgemeester gevraagd met een plan te komen om de chaotische ophopingen van toeristen bij de fontein een halt toe te roepen.

De details van de plannen zijn woensdag nog niet bekendgemaakt. Het is niet duidelijk wanneer de maatregelen van kracht moeten worden.

De Trevifontein werd ontworpen door Bernini en gerealiseerd door architect Nicola Salvi. Het iconische bouwwerk van de majestueuze zeegod Oceanus op een schelpvormige strijdwagen is vernoemd naar de ‘tre via’, oftewel drie wegen, die vroeger op het plein samenkwamen.

Het monument figureerde de afgelopen decennia in een groot aantal bekende films, zoals La Dolce Vita, Roman Holiday, The Lizzie McGuire Movie en Angels and Demons.

Volgens bijgeloof keren bezoekers die een muntje in het water gooien ooit weer terug naar Rome. Het werpen van twee muntjes zou volgens de mythe de werper een spoedige ontmoeting met zijn of haar grote liefde garanderen. En drie muntjes in de fontein zouden zelfs leiden tot een huwelijk.

Jaarlijks wordt er meer dan 1,4 miljoen euro in de fontein gegooid. De gemeente Rome schenkt dit geld aan diverse goede doelen.

Uit de eerste fase van het onderzoek wordt nu geconcludeerd dat een aanzienlijk deel van de deelnemers is gestopt met antipsychotica. 20,1 procent van de bewoners is hier in de periode na de invoering van het programma in 2013 mee gestopt, in vergelijking met 17,6 procent in een vergelijkbare periode daarvoor. In tehuizen waar niet werd gewerkt met het programma was er geen opmerkelijke afname op te merken.

24,4 procent van de Music & Memory-deelnemers stopte na invoering van het programma met anti-angstmedicatie. Voor de invoering van het programma was dit 23,5 procent. Bij dementerenden die niet deelnamen aan het programma was er een daling op te merken; 20 procent stopte met de medicatie, voor 2013 was dit 24,8 procent. 

Ook hadden de deelnemers minder last van gedragsproblemen. Voor de start van het muziekprogramma daalde dit aantal gemiddeld met 50,9 procent, na 2013 was dit 56,5 procent. Het aantal bleef min of meer gelijk in de tehuizen waar niet werd gewerkt met het programma. Bij de deelnemers werd er geen verandering opgemerkt in het humeur van de tehuisbewoners. 

In de volgende fase van het onderzoek worden middels een loting andere tehuizen uitgekozen om deel te nemen aan het programma. De gegevens over medicatie, stemming en gedrag wordt dan opnieuw vergeleken met dementerenden in tehuizen die geen muziektherapie krijgen.  

Het Music & Memory-programma wordt ook in Nederland uitgevoerd. De instelling traint zorgprofessionals om afspeellijsten te maken van de persoonlijke, favoriete muziek. Uit de resultaten van het programma bleek dat de deelnemers gemiddeld rustiger en socialer werden.

Na de opdracht werd de gezondheid van de onderzoekdeelnemers nog tweemaal onderzocht. Uit de laatste analyse, die zo’n acht maanden na de schrijfopdracht plaatsvond, stelden de onderzoekers vast dat deelnemers van de tweede groep een lagere hartslag hadden dan de personen uit de twee andere groepen.

Daarbij werden er bij de tweede groep meer variaties in hun hartslag aangetroffen. Dit is een teken dat hun lichaam zich goed kan aanpassen aan de omgeving, wat wijst op een goede psychische balans en meer innerlijke rust.

Door ervaringen in een verhalende vorm op te schrijven – inclusief een afrondend slot – kan een ervaring beter worden verwerkt, vertellen de onderzoekers van de studie. Het helpt mensen om hun negatieve belevenis sneller te verwerken, iets wat niet het geval is wanneer iemand zo’n emotie steeds opnieuw beleeft.