Foto: ANP
Narinx is vaste gast bij De Wereld Draait Door en beoordeelt iedere week in de Volkskrant de garderobe van bekend Nederland.
De meeste interviews met de geboren Maastrichtse beginnen steevast met de onzekerheid van de interviewer over zijn of haar kledingkeuze. En meestal weet de lezer voordat er überhaupt een vraag is gesteld, wat de 44-jarige die dag aanheeft.
Eigenlijk heeft Narinx ook helemaal geen zin meer om te praten. Sinds bekend werd dat zij hoofdredacteur van Harper’s Bazaar zou worden, regende het interviewaanvragen.
“Ik ben een beetje uitgeluld. Het gaat vaak meer of mij dan over het blad. Dat snap ik ook wel. Want het is nog onbekend wat ik ga maken.”
Wat ze gaat maken is de Nederlandse versie van het Amerikaanse modeblad Harper’s Bazaar. Het blad dat in 1867 werd opgericht, verkoopt in het moederland ongeveer 700.000 exemplaren per nummer. In Nederland zal de eerste oplage 120.000 nummers beslaan.
Modejournalistiek heeft te kampen met vooroordelen. Hoe komt dat?
“Ik voel niet de behoefte om constant te roepen dat mensen die met mode bezig zijn heus niet achterlijk zijn. Ik wil vooral graag dat mode de waardering krijgt die ze verdient. Dat mensen de moeite nemen écht te kijken en leren zien dat het meer behelst dan uiterlijke schijn alleen. Mensen lijken een beetje bang te zijn voor mode.
Natuurlijk, er kleeft iets oppervlakkigs, ijdels en frivools aan mode. Je bent bezig met je buitenkant, maakt jezelf zichtbaar. Iets elitairs en duurs kleeft er ook aan. Of juist iets ingewikkelds, bij conceptuele Japanse en Belgische mode vooral. Ik vermoed dat veel mensen daardoor denken: het is niet voor mij. Ik durf niet op te vallen. Ik kan het toch niet betalen. Of: ik snap het niet.”
Zie je het als jouw taak die angst weg te nemen bij mensen?
“Ik denk dat ik uit oogpunt van mijn functie die kans zeker moet grijpen. Als me gevraagd wordt om iets te vertellen, al is het maar over badslippers, kan ik laten zien hoe leuk, interessant en inspirerend en gefundeerd mode kan zijn. En hoe het iedereen ook dagelijks raakt.”
De wereld staat op dit moment in brand en jij wil met je nieuwe blad een dure tas verkopen. Wringt dat?
“Als de wereld in brand staat betekent dat niet dat ik daar niet over nadenk. Als je ziet wat er tussen die brokstukken van het neergestorte toestel in de Oekraïne gevonden wordt; boeken, knuffels, kleren. Dat zijn dingen die mensen meenemen op vakantie, die hun leven fijn maken, die hun eigen smaak weergeven, die hun typeren voor hun nabestaande.
Ilvy Njiokiktjien heeft foto’s gemaakt van plekken waar slachtoffers hebben gewoond. Hun wezen wordt weergegeven door de spullen die ze om zich heen hadden. Een dekbedovertrek, spulletjes op een bureau. Dat zijn meer dan materiële zaken, dat zijn herinneringen aan mensen. Hun geur hangt nog aan de kleding, het is meer dan een lapje stof. Dat wij bezig zijn met mooie dingen bezingen is meer dan alleen spullen verkopen.”
Waarom is het een goed idee om een tas van duizend euro te kopen?
“Waarom is het een slecht idee? Als ik een tas koop van meer dan duizend euro, van een bepaald merk, dan weet ik dat daar een geschiedenis aan vast zit. Ik heb gezien hoeveel werk, liefde en precisie er in zit. Zoveel ambacht en historie.
En je weet dat je hem over kunt dragen aan je dochter, je kleindochter. Dat is een investering. Als we op vakantie zijn in de bergen en mijn man ziet een bepaald type racefiets dan zegt hij: ‘Oh kijk, dat is wel een fietsje van Cervélo of Pinarello. Vijfduizend piek.’ Dat is ook heel wat anders dan een tweedehandsje. Of een fiets van een junk.”
Hoeveel geld geef je zelf uit aan kleding per maand?
“Valt hartstikke mee.”
Omdat je veel krijgt?
“Omdat ik geen tijd heb om te winkelen. Ik krijg wel eens wat, maar ik krijg vooral korting.”
En hoe strookt dat met redactionele onafhankelijkheid?
“Ik ben niet verplicht om iets te kopen.”
Harper’s Bazaar richt zich op onafhankelijke vrouwen met een goede baan en een goed inkomen. Dat is best heftig.
“Waarom is dat heftig?”
Omdat sommige mensen zich daardoor afgewezen of buitengesloten kunnen voelen.
“Ik wil helemaal niemand buitensluiten, maar voor die doelgroep is er nog niet echt een blad. Mensen die die tas van 2.500 euro niet kunnen betalen, kunnen ook plezier aan het blad beleven. Bijvoorbeeld door geïnspireerd te raken op het gebied van reizen en uitgaan. Je hoeft niet alles te kopen wat er in staat.”
Hoeveel invloed heb jij op het adverteerbeleid?
“Je gaat geen adverteerders benaderen waarvan je niet vindt dat het past. We kregen een advertentieaanbod van een bontsyndicaat, maar dat hebben we geweigerd. Omdat we dat niet vinden passen. Tijdens mijn tien jaar bij Elle hebben we geen bont gebruikt in modeproducties. Het zou raar zijn om het nu wel te gaan promoten.
Er zijn misschien wel lezeressen die een bontjas willen en kunnen kopen en zo’n advertentie levert goed geld op, maar ik vind geloofwaardigheid en consequent zijn belangrijker.”
En als Prada met een bontadvertentie komt?
“Bijna alle Italiaanse modehuizen gebruiken weleens bont. Als we die zouden weigeren zodra ze een reepje bont gebruiken, dan kunnen we de tent dichtgooien. Ik adviseer ze wel om voor de Nederlandse markt geen advertenties aan te laten leveren waarin bont te zien is.”
Tussen 1986 en 1989 was er al een Nederlandse versie van Harper’s Bazaar. De officiële verklaring voor het verdwijnen ervan is dat de advertentie inkomsten tegenvielen.
“Ik heb geprobeerd erachter te komen wat er toen niet gelukt is. Het verhaal is vrij warrig. Maar de oude Nederlandse Harper’s Bazaar was echt heel elitair. Dus niet alleen voor vrouwen met een bepaald bestedingspatroon , maar met een hele rijke man, die allemaal in het Gooi wonen en golfen.”
Dus daarom zeg in je ieder interview dat dit blad voor onafhankelijke vrouwen is bedoeld?
“Ik vind het niet meer van nu om op de zak van je man te teren. En bovendien weet ik niet of dat de vrouwen zijn van wie wij de smaak vertegenwoordigen. Maar als iemand met een rijke man de Bazaar wil lezen: wees welkom (lacht).”
Noem eens een bekende Nederlandse vrouw die een typisch covermodel voor Harper’s Bazaar zou zijn?
“Zou ik kunnen doen, maar dan ga ik plannen weggeven.”
Neelie Kroes?
“Die vind ik ontzettend leuk en heel erg Bazaar. Een uitgelezen persoon om een keer in het blad te hebben. Piet Paris (illustrator en creative director van Bazaar red.) wijst mij ook op mensen die vergeten zijn, al is vergeten een groot woord. Maar die niet meer op iedereens lijstje staan.”
Wie bijvoorbeeld?
“Ga ik ook niet zeggen, dan geef ik een verrassing weg. En dan zeg ik dat iemand passé is en dat wil ik niet gezegd hebben.”
Iedere keer als je in een tv-optreden of in een interview een stellige uitspraak lijkt te doen, kom je er vaak direct op terug.
“Dat herken ik niet. Ik brand mensen ook niet af, waarom zou ik? Dat is niet sympathiek. Ik ben kritisch wat kleding betreft, maar ik ga geen personen tot aan de enkels afzagen.”
Ben je bang dat mensen anders een hekel aan je krijgen?
“Het maakt me voor mezelf niet uit dat ze een hekel aan mij krijgen, maar ik wil niet dat ze het blad niet kopen omdat ze mij niet aardig vinden. Ik vind het ook belangrijk dat mensen het allemaal met een korrel zout nemen. Mensen lijden geen zinloos bestaan als ze alleen maar in grijze lappen de deur uit gaan, echt niet.”
Maar ook die opvatting lijk je vaak te moeten verdedigen.
“So be it. Mensen merken het meestal alleen maar als je iets kritisch zegt. Dat wordt eruit gepikt. Ik vind het niet erg om iets stellig te beweren, maar ik wil niet nodeloos hard overkomen. Het is ook gewoon niet aardig mensen af te fikken. Ik ben niet half zo streng als ik lijk.”
Meer langere verhalen en achtergronden op NUweekend
Foto: 123RF
