De vaak grote borrelhap-planken passen goed bij een andere trend, namelijk dat de klassieke eetmomenten verschuiven. “Onder meer door de vergrijzing eten we eerder. Als je rond borreltijd dan zo’n plank bestelt, hoef je ook niet meer te dineren.”

Volgens Ippel speelt veel horeca daar op in. “Ze hebben geen speciale lunch- en dinerkaart meer, maar een kaart die de hele dag doorgaat. En veel restaurants, zoals pizzeria’s, sturen mensen niet gelijk meer weg als ze alleen een drankje willen drinken met een hapje erbij.”

Op de menukaarten van de terrassen zijn algeheel minder gerechten te vinden, zegt Verkerk. “Dat is makkelijker voor het keukenpersoneel, maar zorgt er ook voor dat de gasten geen keuzestress hebben. Mensen hebben geen tijd meer om iets uit te kiezen van een grote menukaart. En het zorgt ervoor dat het personeel een goede, snelle service kan leveren.” 

“Het borrelen op het terras moet vooral een feestje zijn”, zegt Ippel. “Snel iets lekkers eten en drinken met elkaar en daarna terug naar het werk of door naar de volgende afspraak.”

Dunkin’ Donuts opende donderdag in Amsterdam zijn eerste van zeker 25 vestigingen in de komende vijf jaar in Nederland. Op termijn moeten er zo’n 160 filialen komen in ons land. Een eerder avontuur van Dunkin’ Donuts op de Nederlandse markt, eind jaren negentig, mislukte. Ook Pizza Hut deed eerder een poging.

Welke van de ketens succesvol zullen worden, vindt Zuiderveld moeilijk te voorspellen. “Er is er altijd wel eentje die succes heeft. Van Five Guys verwacht ik veel, dat past bij de jongere generatie. Ze hebben goed vlees en mensen willen graag een goede burger. Dunkin’ Donuts slaat wellicht aan bij bepaalde doelgroepen die een zoet broodje bij de koffie willen.”

Ook voedingswetenschapper Liesbeth Smit, die drie jaar in de Verenigde Staten woonde, betwijfelt of de nieuwe ketens hier voet aan de grond kunnen krijgen. “Het zijn vaak mensen uit een bepaalde sociale klasse die dat soort gelegenheden bezoeken. De hoogopgeleide vrouw die superfoods eet, ga je daar niet vinden. ​Wellicht spreken deze goedkopere restaurants wel mensen aan die een snelle ongezonde hap willen voor een lage prijs”, aldus Smit.

“Toch denk ik dat we in Nederland echt op de gezondere tour zijn. Lekker en gezond eten is hier op steeds meer plekken beschikbaar.”

Dat bepaalde ketens in de Verenigde Staten zo populair zijn, komt volgens Smit deels door de cultuur die erbij hoort. In Nederland ontbreekt die (nog) voor dit soort ketens. “In Californië heb je bijvoorbeeld de hamburgerketen In-N-Out Burger; daar kunnen mensen uren over praten. Mensen identificeren zich echt met zo’n concept.”

“Verder weten mensen best wel dat eten van McDonalds en KFC niet goed is voor je gezondheid, want berichten daarover verschijnen regelmatig in de media. Maar bij andere burgerbars zetten Amerikanen niet zo snel vraagtekens”, aldus Smit.

Nederlanders doen dat sneller, denkt Smit. “Ze zijn een stuk nuchterder én worden veel minder lastiggevallen met reclame. In de VS is de macht van adverteerders heel groot. Als op de verpakking van koekjes staat dat er havermout in zit of dat ze suikervrij zijn, wordt gedacht dat het een gezonde snack is, terwijl dat vaak niet zo is. Ik denk dat Nederlanders wat meer hun gezonde verstand gebruiken.”

Overigens is fastfood niet per definitie ongezond, zegt Zuiderveld. “De naam zegt meer iets over de snelheid van het serveren. Veel ketens werken steeds vaker met biologische ingrediënten, zoals Shake Shack bijvoorbeeld, een keten die ik ook wel naar Nederland zie komen. Of Chipotle; daar werken ze veel met verse ingrediënten.”

Op deze planken vinden we traditionele borrelhappen zoals kaas en worst, maar ook “one trick pony’s”: meerdere varianten van hetzelfde hapje. “Zoals hapjes met kip, of mini-varianten van verschillende burgers”, zegt Verkerk. “Wat je ook vaker ziet, is friet met verschillende sauzen. In elk geval moeten de gasten verleid worden door een verrassende presentatie.”

Dat wordt beaamd door Ippel. “Door de populariteit van sociale media wordt het belangrijker dat de gerechten fotogeniek zijn. In de presentatie zie je veel invloeden van streetfood, dus een informele manier van serveren, met gerechten in zakjes en bestek in een bakje. De deelplanken doen het wat dat betreft dus ook goed. Verder zie je nu ook veel octopus en avocado verwerkt in gerechten, bijvoorbeeld in een koude salade. Die je uiteraard ook prima kunt delen.”

Voor de vegetariërs, veganisten en mensen met allergieën groeit de borrelhapkeuze ook. “Zoals een plank met Libanees brood en hummusdips”, zegt Verkerk. “De horeca kan er niet meer omheen”, vult Ippel aan. “Het is lastig, maar ze moeten wel creatiever worden. Dit is wat het nieuwe publiek verlangt.”

De vaak grote borrelhap-planken passen goed bij een andere trend, namelijk dat de klassieke eetmomenten verschuiven. “Onder meer door de vergrijzing eten we eerder. Als je rond borreltijd dan zo’n plank bestelt, hoef je ook niet meer te dineren.”

Volgens Ippel speelt veel horeca daar op in. “Ze hebben geen speciale lunch- en dinerkaart meer, maar een kaart die de hele dag doorgaat. En veel restaurants, zoals pizzeria’s, sturen mensen niet gelijk meer weg als ze alleen een drankje willen drinken met een hapje erbij.”

Op de menukaarten van de terrassen zijn algeheel minder gerechten te vinden, zegt Verkerk. “Dat is makkelijker voor het keukenpersoneel, maar zorgt er ook voor dat de gasten geen keuzestress hebben. Mensen hebben geen tijd meer om iets uit te kiezen van een grote menukaart. En het zorgt ervoor dat het personeel een goede, snelle service kan leveren.” 

“Het borrelen op het terras moet vooral een feestje zijn”, zegt Ippel. “Snel iets lekkers eten en drinken met elkaar en daarna terug naar het werk of door naar de volgende afspraak.”

Op deze planken vinden we traditionele borrelhappen zoals kaas en worst, maar ook “one trick pony’s”: meerdere varianten van hetzelfde hapje. “Zoals hapjes met kip, of mini-varianten van verschillende burgers”, zegt Verkerk. “Wat je ook vaker ziet, is friet met verschillende sauzen. In elk geval moeten de gasten verleid worden door een verrassende presentatie.”

Dat wordt beaamd door Ippel. “Door de populariteit van sociale media wordt het belangrijker dat de gerechten fotogeniek zijn. In de presentatie zie je veel invloeden van streetfood, dus een informele manier van serveren, met gerechten in zakjes en bestek in een bakje. De deelplanken doen het wat dat betreft dus ook goed. Verder zie je nu ook veel octopus en avocado verwerkt in gerechten, bijvoorbeeld in een koude salade. Die je uiteraard ook prima kunt delen.”

Voor de vegetariërs, veganisten en mensen met allergieën groeit de borrelhapkeuze ook. “Zoals een plank met Libanees brood en hummusdips”, zegt Verkerk. “De horeca kan er niet meer omheen”, vult Ippel aan. “Het is lastig, maar ze moeten wel creatiever worden. Dit is wat het nieuwe publiek verlangt.”

De vaak grote borrelhap-planken passen goed bij een andere trend, namelijk dat de klassieke eetmomenten verschuiven. “Onder meer door de vergrijzing eten we eerder. Als je rond borreltijd dan zo’n plank bestelt, hoef je ook niet meer te dineren.”

Volgens Ippel speelt veel horeca daar op in. “Ze hebben geen speciale lunch- en dinerkaart meer, maar een kaart die de hele dag doorgaat. En veel restaurants, zoals pizzeria’s, sturen mensen niet gelijk meer weg als ze alleen een drankje willen drinken met een hapje erbij.”

Op de menukaarten van de terrassen zijn algeheel minder gerechten te vinden, zegt Verkerk. “Dat is makkelijker voor het keukenpersoneel, maar zorgt er ook voor dat de gasten geen keuzestress hebben. Mensen hebben geen tijd meer om iets uit te kiezen van een grote menukaart. En het zorgt ervoor dat het personeel een goede, snelle service kan leveren.” 

“Het borrelen op het terras moet vooral een feestje zijn”, zegt Ippel. “Snel iets lekkers eten en drinken met elkaar en daarna terug naar het werk of door naar de volgende afspraak.”

Ook de witte wijnen zijn in opkomst, vertelt Brander. “Hoe meer intensiteit en hoe zwaarder, hoe beter de wijn in het verleden werd ontvangen. Als je voorheen vooral witte wijn dronk werd je niet beschouwd als een serieuze wijndrinker, maar ook de wijnsnobs hebben deze trend nu geaccepteerd. De wijn van nu is steeds meer elegant, fris en lichtvoetig.”

Wijnjournalist Gert Crum ziet ook een opmars wat betreft witte wijn. “Geen strakdroge wijnen, maar wel droger dan we in het verleden dronken”, zegt hij. “Wijnen met een hout- of vanilletoast verdwijnen meer op de achtergrond en maken plaats voor frisse, levendige en fruitige druiven.” 

Chardonnay en Sauvignon Blanc blijven populair, maar ook andere variëteiten komen, volgens Crum, nu steeds vaker om de hoek kijken. Zo wordt Chenin Blanc steeds bekender en daardoor populairder dankzij Zuid-Afrika.

Spaanse variëteiten als albariño en godello zijn vooralsnog slechts bij een klein publiek bekend als de variëteiten van respectievelijk Rías Baixas en Valdeorras, maar Crum is ervan overtuigd dat steeds meer liefhebbers ervoor gaan vallen. Albariño en godello groeien in het noordwesten van Spanje. Door het zeeklimaat ter plekke rijpen de druiven langzaam en dat zorgt voor grotere aromatische expressie, een fijne fruitsmaak.

Een andere nieuwkomer op de wijnmarkt is Engeland, zegt Brander. “De krijtgronden hier en het veranderde klimaat hebben gezorgd voor een heel goed wijnjaar. Er worden vooral goede sparkling wijnen gemaakt. Die worden door wijnkenners soms zelfs beter beoordeeld dan sommige champagnes.” 

Ook uit Azië komen steeds betere wijnen. “Zowel witte als rode wijnen. Het niveau is goed. Er is nu nog geen sprake van een trend, maar ik voorspel dat we de komende jaren vaker wijn gaan drinken uit landen als India, Israël en Libanon. Meerdere wijnen hebben al prestigieuze prijzen gewonnen.”  

Niet alleen witte wijnen ziet men liever fris, dat geldt ook voor rood. “Er is een toenemende voorkeur voor een fruitige en verfrissende rode wijn, bijvoorbeeld van druiven zoals Pinot Noir en Zweigelt”, zegt Brander.

“Steeds meer mensen hebben genoeg van krachtige, gespierde bodybuilderwijnen. Ze hebben, na jarenlang powerconstructies te hebben gedronken, nu meer behoefte aan een wijn die minder robuust is”, stelt Crum. “De rode wijn van nu is bovenal speels, fris en bomvol fruit en wordt het liefst ook wat koeler geserveerd en gedronken, op een temperatuur van rond de 15 graden.” Dat kun je doen door de wijn in de koelkast te zetten en een half uur voor het drinken eruit te halen. 

Ook boetiekwijnen, wijn die op kleinere schaal worden geproduceerd door boeren, zijn in trek volgens Brander. “Het draait meer om genieten en luxe.” Dat heeft ook een uitwerking op het design. “Wijnetiketten zijn meer uitgesproken. Een wijn moet niet alleen goed proeven, maar er ook goed uitzien en opvallen in het schap. Voorheen werden wijnen met aan opvallend etiket niet serieus genomen, maar de consument waardeert het nu.”

Verder drinkt men ook graag natuur- en biologische wijnen. “Daar zien we een toename in”, zegt Crum. “Deze wijnen zijn afkomstig van biologisch dan wel biodynamisch werkende wijnbouwers die geen kunstmest en pesticiden gebruiken. We stappen af van de chemische wijnbouw en gaan voort naar natuurlijke wijnbouw.” Maar, zegt de wijnjournalist: “Alles wat groen is, is niet per se ook goed. Niet alle biologische wijnen zijn ook lekker, al gaat de kwaliteit ervan dankzij goed management van de wijngaarden wel snel vooruit.”

In Amsterdam vindt dit weekend het Wine Festival plaats in de Westergasfabriek.

Gebruik van het apparaat zou in de toekomst misschien wel 70 procent van het werk schelen, aldus Sijbrands. “Je wordt geen dokter om te boekhouden, maar om mensen beter te maken. Veel van dit soort preventief onderzoek is echter een soort boekhouden, zo van: Het is goed, we zien u volgend jaar. Maar je hebt er eigenlijk geen dokter voor nodig. En de arts kan zijn tijd beter gebruiken om mensen te behandelen die dat echt nodig hebben”, aldus de hoogleraar.

Vanaf volgende maand wordt het apparaat getest in huisartsencentrum Gezond op Zuid in Rotterdam.